ബിനു മയപ്പള്ളില്‍.
ഞാനെന്ന വടവൃക്ഷം മഹാമേരുപോലെയാം
തളര്‍ന്നു നില്‍ക്കുന്നീ കൈകളും കാല്‍കളും
ശോഷിചൊട്ടിയെന്‍ കവിള്‍ തടങ്ങളും
എല്ലുന്തി നില്‍ക്കും പോല്‍ ഉണങ്ങിയ ശിഖിരങ്ങളും
എന്‍ ബാല്യം നുകര്‍ന്നൂ നിങ്ങള്‍ മതി –
യാവോളം ആത്മ നിര്‍വൃതിയില്‍ കാറ്റത്തിരുന്നും
എന്‍ കൈകളില്‍ ഊഞ്ഞാലാടിയും
ശിഖരങ്ങളില്‍ കയറി പഴങ്ങള്‍ പറിച്ചതും താഴെ –
വീണതുമെല്ലാം ഓര്‍ക്കുന്നു ഇന്നും
ഒരു മധുര സ്മരണയാം ഓര്‍മ്മകള്‍ തന്‍
ഒച്ചകള്‍ കാതില്‍ മുഴങ്ങുന്നു
ഒരു തരം വേദനയെ പ്രണയിക്കും ഞാന്‍ ….
എന്‍ പുറം പോളിഞ്ഞൂ വിണ്ടു –
കീറി മരശല്‍ക്കങ്ങള്‍ അടര്‍ന്നൂ –
വീഴുന്നൂ ഇലകള്‍ മഞ്ഞ നിറങ്ങളായ്‌
വേദനകള്‍ കണ്ണീര്‍ കണ ങ്ങലായ് ഇറ്റിറ്റു വീണു ….
ഒരുകാലം പച്ച തളിര്‍ വെറ്റിലപോല്‍ പൂത്തു –
നിന്നതും പുഷ്പങ്ങള്‍ വര്‍ണ്ണങ്ങളായ്‌ വാരി –
വിതറിയതും കാണുന്നൂ ഇന്നും ഓര്‍മ്മ ചെപ്പിലൂടെ….
എന്‍ യവ്വനകാലം പഴങ്ങള്‍ കാറ്റത്ത് ഇലകിയടിയതും ….
മതിയാവോളം വിശപ്പകറ്റാനും എന്‍ –
മര ചോട്ടില്‍ വെള്ളമൊഴിക്കാനും ….
മത്സര ബുദ്ധിയോടെ ബാലികാ ബാലന്മാര്‍ ….
എന്‍ ബാല്യം തീര്‍ത്തും നിഷ്കളങ്കമായിരുന്നു ….
ഇന്നിതാ ആരുമില്ല തിരിഞ്ഞു
നോക്കാന്‍ എനിക്ക് ചുറ്റും ….
അറ്റു പോയതും ഉണങ്ങി ദ്രവിച്ചു പോയതും എന്‍ –
ശിഖിരങ്ങള്‍ ഇളംകാറ്റില്‍ താഴെ വീഴാന്‍ ….
ഞാനെന്ന വടവൃക്ഷം ഭൂമിക്കു ഭാരമായി –
എന്തിനീ ജന്മം ബാക്കി നീ –
യതറിയുന്നല്ലോ എന്‍ ഭൂമി ദേവി നിനക്കായ്‌ –
സമര്‍പ്പിക്കുന്നു ഈ ജന്മം മണ്ണിനു വളമെങ്കിലും….
