സിന്ധു ഗാഥ.
പകലിന്റെ തീക്ഷ്ണതാപങ്ങൾ
നിശ്ശബ്ദതയിലൊളിച്ചു പെയ്തൊഴിയുമ്പോൾ,
വാതിലുകൾ ആലിംഗനം ചുരുട്ടി
വീടുകൾ മന്ദമായി കണ്ണടയ്ക്കുന്നു…
തണുപ്പിൽ നനഞ്ഞതോര്‍മ്മകളായ്,
ചിരിച്ചുനില്ക്കുന്ന പഴയ ചുമരുകൾ,
കാലത്തിന്റെ കാലണിപ്പാടുകൾ പോലെ
ഓര്‍മ്മകളെ കോർത്തുനീളുന്നു…
പടിയിൽ പതറിയ ചിരിയും കരച്ചിലും,
ഒരു മൃദുസ്വരമായി മങ്ങുമ്പോൾ,
അവരറിയാതെ ഭവനം
ഒരു കുഞ്ഞു കിനാവിലേയ്ക്കു വീഴുന്നു…
മിന്നലുകൾ കനൽ വീശിയലഞ്ഞെങ്കിലും
കാറ്റ് വാതിലിൽ മുട്ടിയലറുമെങ്കിലും,
വീടിന്റെ ഹൃദയം ഉറങ്ങിക്കളയും,
ഒരു ശാന്തമായ തിരമാലയിലെ
തിരിവേലികൾ പോലെ…
മങ്ങിയ വിളക്കിന്റെ വെളിച്ചത്തിൽ,
ഒരു മൗനസന്ധ്യ പിറവി കഴിച്ചിരിക്കുന്നു.
കാത്തിരിപ്പിന്റെ ഉത്കണ്ഠ പേറിയ
തറവാടിൻവാതിൽ ആലിംഗനം കൊളുത്തുന്നു…
തണുത്ത കാറ്റ് കൈവിരൽ തഴുകുമ്പോൾ,
ചുമരുകളിൽ പഴയ ശബ്ദങ്ങൾ മങ്ങുന്നു.
നൊമ്പരവും ചിരിയുമൊരുമിച്ച്‌
കുന്നുമ്പോലൊരു നെടുവീർപ്പായി പെയ്യുന്നു…
പകൽ നിറഞ്ഞ നിലവിളികൾ,
ഇന്നൊരു നിശ്ശബ്ദതയായി.
അവിസ്മരണീയമായ ഒരു മൗനഗാനം,
വീട്ടിൻ വരാന്തയിൽ വീശിയൊഴുകുന്നു…
പക്ഷേ, വെളിച്ചം തിരി കത്തിയാൽ,
കാത്തിരിപ്പ് പൊട്ടിത്തെറിക്കുമ്പോൾ,
വീട്ടിൻ തറവാട് കണ്ണുതുറക്കും,
പുനർജന്മം പോലെ പുതുമയോടെ…
ഒടുവിൽ, കണ്ണുണർന്ന് കാത്തു നിൽക്കുന്ന
വാതിലിനുമപ്പുറം,
വീടിന്റെ ഓർമ്മകൾ മാത്രം
ജാഗരിച്ചുനില്ക്കുന്നു…
