‘’പ്രതീക്ഷ” [ കവിത].

  സിബി മാത്യു

മകനേ കാത്തുകാത്തിരുന്ന

പ്രതീക്ഷക്കുത്തരമായി

നിയെനിക്ക് ഉണ്ണിയായി പിറന്നപ്പോള്

ജന്മജന്മാന്തരത്തില്‍ ഞാന്‍ ചെയ്ത

തപസ്സിന്‍റെ പുണ്യമായിക്കരുതി

നിന്നെ മാറോടണച്ച് സ്വപ്നങ്ങളോത്തിരി

നെയ്തുകൂട്ടി ഞാന്‍…

 നീയാകുന്ന വടവൃക്ഷം പടര്‍ന്ന്പന്തലിച്ച്..

തണല്‍മരമാകുന്നതും..

ആ തണല്‍മരത്തില്‍ കീഴില്‍

ഈയമ്മ ശാന്തമായി വിശ്രമിക്കുന്നതും

എന്‍ അകതാരില്‍ ഞാന്‍ നട്ടുവളര്‍ത്തിയ

‘’പ്രതീക്ഷകളായിരുന്ന്‍’’…

 വാടിക്കോഴിഞ്ഞ പൂവിതള്‍പോലെ

വര്‍ഷങ്ങളോരോന്നായ് പോയ്‌മറഞ്ഞപ്പോള്‍

ജരാനരകള്‍ബാധിച്ച എനിക്ക് തണലായ്‌

നീയെന്ന തണല്‍മരമെത്തിയില്ല..

 പകരം ശരണാലയത്തിന്‍റെ നാലുചുവരുകള്‍ക്കുള്ളില്‍

വലിച്ചെറിഞ്ഞ് ഈ പെറ്റമ്മയെ..

ഓരോ ദിനരാത്രങ്ങളിലും

നീയെന്‍റെ ഹൃത്തില്‍ കൊളുത്തിയ

അഗ്നിയുടെ കൊടുംതാപത്തില്‍

വെന്തുരുകുമ്പോഴും.

ഒരുനാള്‍ തണല്‍മരമായി

നീയെന്‍ ചാരത്തണയുമെന്ന ‘’പ്രതീക്ഷയില്‍’’

നിന്‍റെ കാലൊച്ചകള്‍ക്കായി…

ഞാന്‍ കാതോര്‍ത്തിരിക്കുന്ന്‍…