ആനിക്കാട് – എന്റെ ഗ്രാമം, എന്റെ ഹൃദയം .

സി വി സാമുവേൽ.

എന്റെ മകൻ ഷിബു എന്നോട് ചോദിച്ചപ്പോൾ – “എന്താണ് നീ വീണ്ടും വീണ്ടും സന്ദർശിക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്ന സ്ഥലം?” – എനിക്ക് ഒരു നിമിഷം പോലും ആലോചിക്കേണ്ടി വന്നില്ല. എന്റെ മറുപടി തൽക്ഷണം പുറത്ത് വന്നു: *ആനിക്കാട്, മല്ലപ്പള്ളി – എന്റെ ഗ്രാമം.*

ആനിക്കാട് എന്ന ഗ്രാമം എന്നെ ആകർഷിക്കുന്നത് വെറും ഓർമ്മകളാൽ മാത്രമല്ല; അതിന്റെ സൗന്ദര്യവും ചരിത്രവും ചേർന്നതാണ് ആ ബന്ധം. ലോകത്തിന്റെ പല ഭാഗങ്ങളിലൂടെയും യാത്ര ചെയ്തിട്ടുള്ള ഒരാളായ എനിക്ക്, എന്റെ ഗ്രാമത്തിന്റെ പ്രകൃതിസൗന്ദര്യത്തോടു താരതമ്യപ്പെടുത്താൻ മറ്റൊരിടത്തെയും കാണാനായിട്ടില്ല. പുലിക്കമലയുടെ പച്ചക്കുന്തുകൾ നമ്മുടെ വീട്ടിനരികെ പൊങ്ങി നിന്നു, ഗ്രാമത്തിന്റെ പൈതൃകസൗന്ദര്യത്തിന് ഒരു മഹത്വം നൽകിയിരുന്നു. മണിമലാറ് നദി അതിന്റെ മിനുങ്ങുന്ന നീരൊഴുക്കുകളോടെ ആനിക്കാടിലൂടെ ഒഴുകി, അതിന്റെ കരകളിൽ ഗ്രാമജീവിതത്തിന്റെ ഹൃദയസ്പന്ദനം കേൾക്കാമായിരുന്നു. പുള്ലുക്കുട്ടിയിലടുത്തുള്ള കവനാൽ കടവ്, ഒരുകാലത്ത് ഗ്രാമജീവിതത്തിന്റെ കൂട്ടായ്മയുടെ കേന്ദ്രമായിരുന്നു.

എനിക്ക് ഏകദേശം പതിനൊന്നോ പന്ത്രണ്ടോ വയസുണ്ടായിരിക്കുമ്പോൾ, ഞാൻ മുറാണിയിലെ എൻ.എസ്.എസ്. മിഡിൽ സ്കൂളിൽ പഠനം ആരംഭിച്ചു. സ്കൂൾ മണിമലാറിന്റെ മറുകരയിലായിരുന്നു, വീട് ആനിക്കാട് വശത്ത്. ഓരോ ദിവസവും ഞാൻ ചെറുവള്ളമായ വള്ളത്തിൽ നദി കടന്നാണ് സ്കൂളിലെത്തിയത്. കദത്തുകാരൻ കുട്ടിച്ചേട്ടനും മകനായ ബേബിയും വള്ളം ചമച്ചുകൊണ്ട് ഞങ്ങളെ സുരക്ഷിതമായി കടത്തിക്കൊണ്ടുപോകും.

വേനലിൽ നദി ശാന്തമായിരിക്കും; ചിലപ്പോൾ നടന്ന് കടക്കാനും പറ്റും. പക്ഷേ മഴക്കാലത്ത് അതേ നദി ഉഗ്രസ്വരൂപം ധരിക്കും. വള്ളം ചെറുതായതിനാൽ, ആ കടത്തൽ ജീവൻ പണയപ്പെടുത്തി നടത്തേണ്ടതായിരിക്കും. ഒരു ദിവസം ഞാൻ വഴുതി വീണു; പുസ്തകങ്ങളും ലഞ്ച് ബോക്സും ഒഴുക്കിൽ കാണാതായി. ഭാഗ്യവശാൽ വള്ളത്തിന്റെ അരികിൽ പിടിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ രക്ഷപ്പെട്ടു. അന്ന് പറഞ്ഞിരുന്നത്, വള്ളത്തിൽ നിന്ന് വീണ് വള്ളത്തിന്റെ വശത്ത് തട്ടിയാൽ അതിൽനിന്ന് രക്ഷപ്പെടുക അത്യപൂർവമാണെന്നാണ്. ദൈവകൃപയാൽ ഞാൻ അതിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെട്ടു.

ആ മൂന്ന് വർഷം – ആനിക്കാടിൽ നിന്ന് മുറാണിയിലേക്ക് നടത്തുന്ന ആ ദിനസഞ്ചാരം – എനിക്ക് ധൈര്യം, അധ്വാനം, ജീവിതപാഠങ്ങൾ എല്ലാം പഠിപ്പിച്ചു. മണിമലാറിന്റെ തണുത്ത നീരിൽ നീന്തിയ വേനല്പകലുകൾ ഇന്നും ഓർമ്മയിൽ ഉണരുന്നു. അതാണ് എന്റെ ബാല്യത്തിന്റെ സംഗീതം.

ആനിക്കാട് പത്തനംതിട്ട ജില്ലയിലെ മല്ലപ്പള്ളിയിൽ നിന്ന് ഏകദേശം നാല് മൈൽ അകലെയുള്ള ഒരു ചെറിയ ഗ്രാമമാണ്. *ചാക്കുപറമ്പിൽ* കുടുംബം ഇവിടെ ഇരുന്നൂറിലധികം വർഷങ്ങളായി വേരൂന്നിയിരിക്കുന്നു. 1971 നവംബർ 20-ന് ഞാൻ അമേരിക്കയിലേക്ക് കുടിയേറിയെങ്കിലും, കഴിഞ്ഞ ദശകങ്ങളിൽ ഇരുപതിലധികം തവണ ആനിക്കാടിലേക്ക് മടങ്ങിയെത്തിയിട്ടുണ്ട്. എൺപത്തിരണ്ടാം വയസ്സായ ഇന്നും, ഇരുപത്തിയൊന്ന് മണിക്കൂർ നീളുന്ന വിമാനയാത്രയെ അതിജീവിച്ച് എങ്കിലും ഒരിക്കൽ കൂടി ആ ഗ്രാമം കാണാമെന്ന പ്രതീക്ഷയാണ് മനസ്സിൽ.

ആനിക്കാടിന്റെ ഹൃദയം *നൂറൊമ്മാവ്* എന്ന കേന്ദ്രമാണു് – ഗ്രാമവാസികൾ വാണിജ്യത്തിനും സൗഹൃദത്തിനുമായി കൂടിച്ചേരുന്ന സ്ഥലം. നമ്മുടെ വീട് അതിൽ നിന്ന് അധികം അകലെയല്ല; *മുത്തത്തുമാവ്* പ്രദേശത്തിനടുത്ത്, നെദുംകുന്നം–കവനാൽ കടവ് റോഡിന്റെ അരികിൽ. ഓരോ സ്ഥലനാമത്തിനും എന്റെ ബാല്യവും കൗമാരവും ചാർത്തിയ അനവധി ഓർമ്മകളുണ്ട്.

ആനിക്കാടിനെ ചുറ്റിപ്പറ്റി നെദുങ്കടപ്പള്ളി, കരുക്കച്ചാൽ, നെദുംകുന്നം, പുന്നവേലി തുടങ്ങിയ ഗ്രാമങ്ങൾ സ്ഥിതിചെയ്യുന്നു. ഇവയെല്ലാം പരസ്പരം ബന്ധിപ്പിക്കുന്ന ചുരുങ്ങിയ റോഡുകളും വർഷങ്ങളായ സൗഹൃദങ്ങളുമാണ് ഗ്രാമജീവിതത്തിന്റെ ആധാരം. വലിയ പട്ടണങ്ങൾക്കും അടുത്താണ് ഇവിടം — തിരുവല്ലയും ചങ്ങനാശ്ശേരിയും പന്ത്രണ്ടു മൈലിൽ, കോട്ടയം പതിനാറിൽ. റെയിൽവേ പാത ഇല്ലെങ്കിലും, ട്രെയിൻ പിടിക്കാൻ തിരുവല്ലയോ കോട്ടയമോ പോകാം. വിദേശത്തുനിന്നുള്ളവർക്ക് ഏറ്റവും അടുത്ത അന്താരാഷ്ട്ര വിമാനത്താവളം നെഡുമ്പാശ്ശേരിയിലാണ് – അറുപത്തിയഞ്ച് മൈൽ അകലത്ത്.

ഓരോ സന്ദർശനവും എനിക്ക് ഒരു സമയയാത്രയാകുന്നു. തെങ്ങിൻതോപ്പിലൂടെ കാറ്റ് വീശുമ്പോൾ, മണിമലാറിന്റെ മൃദു ശബ്ദം കേൾക്കുമ്പോൾ, സമയം നിശ്ചലമായെന്ന തോന്നൽ. ആനിക്കാട് എന്നത് എന്റെ ജന്മനാടല്ലാതെ, എന്റെ സ്വപ്നങ്ങൾ, സന്തോഷങ്ങൾ, പോരാട്ടങ്ങൾ എല്ലാം വളർന്ന മണ്ണാണ്.

അതിനാലാണ് എനിക്ക് ഒരിക്കൽ കൂടി പോകേണ്ട സ്ഥലം ചോദിച്ചാൽ മനസ്സ് മറുപടി പറയുന്നത് –
**ആനിക്കാട് – എന്റെ വീട്, എന്റെ ആരംഭം, എന്റെ അനന്തമായ സ്‌നേഹം.**