ടി.കെ.രഘുനാഥ്. (Street Light fb group)
എന്റെ വീടിന്റെ വേരുകളത്രയും
പുഞ്ചനെല്ലിന്റെ മേനിപ്പതങ്ങളെ,
കുന്നുപോലെ പെരുക്കിയ മണ്ണിന്റെ
നെഞ്ഞിലാണെന്നു ചിന്തിച്ചിരിപ്പു ഞാൻ..
പച്ചിളം മണ്ണു കുത്തിക്കുഴിയ്ക്കുമ്പോൾ
കൊച്ചു പല്ലുമായ് വിത്തുകൾ, വായ്മുള,
പൊട്ടിവീണതാണിന്നുമീ വീടിന്റെ
മച്ചകങ്ങൾ ചിലയ്ക്കുന്നു പല്ലികൾ …
എത്ര വേഗം! സിമൻറുമുരുക്കുമായ്
കൊത്തു വേലകൾ ചെയ്യും കരങ്ങളും,
ചുട്ടകട്ടകൾ കെട്ടിയുയർത്തവേ
ഒട്ടു തേങ്ങിയോ ഞാറ്റു താരാട്ടുകൾ ….
പുഞ്ചനെല്ലും വിളയുമിപ്പാടത്തി –
ലന്തിയോളവും വേലയും വീറുമായ്
കന്നുപൂട്ടിയുഴുതുമറിച്ചിട്ട മണ്ണി-
ലത്രേ വളർന്നു നാം നിന്നതും..
പണ്ടു നമ്മളീ മണ്ണിൽ കരളിലെ
കണ്ണുനീരും കിനാവും വിതച്ചിട്ടു ,
മുങ്ങിവീണതും കാലം ചുവപ്പിന്റെ
ശബ്ദമേന്തും കൊടിയുമായ് നിന്നതും..
കഞ്ഞിവേവുന്ന നേരവും കാത്തു നാം
അന്നു പാതിരാവോളവും നിന്നതും
ഇന്നുമോർമ്മയിൽ തേങ്ങുന്നചിത്രമാ-
ണിന്നുമീ വീട്ടിലാർത്തലയ്ക്കുന്നുവോ ….
മണ്ണിലേക്കു നഖമാഴ്തി മാന്തുന്ന,
പൊന്നു തേടുന്ന, യന്ത്രമാകുന്നു നാം !
രമ്യഹർമ്മ്യങ്ങളേറുമാടങ്ങൾ പോൽ
മണ്ണിലൂന്നി വളരുന്ന കാലമേ,
വണ്ടി മൂരികൾ! നമ്മളീ ഭ്രാന്തിന്റെ
തണ്ടു താങ്ങും ചുമലിൻ തഴമ്പുമായ്
മണ്ണുമാന്തിപ്പണിയുന്ന വീടുകൾ
പുണ്ണുപോലെ തുരക്കുന്നു ഭൂമിയെ….
എത്ര കാറ്റുകൾ പാടിയപാടമാ-
ണെത്രകാറുകൾ കോരിയൊഴിച്ചു പോയ്,
എത്രകാലം നിറഞ്ഞവയറുമായ്
പുഷ്പവാടികൾ തൊട്ടുനടന്നു പോയ്!
എത്ര കാലുകൾ നീട്ടിയളന്നതാ-
ണെത്ര നൂറ്റാണ്ടു വേർപ്പു സൂക്ഷിച്ചതാ-
ണെത്രമാത്ര മടിമകളായി നാമിത്ര
കാലമീ പാടം മുഴുവനും ….
എന്റെ വീടിന്റെ ഭിത്തിയിൽ ഭഗ്നയാം
പച്ചനെല്ലിന്റെ രക്തം പരക്കവേ,
ചിത്രമാക്കുന്നു, വർണ്ണങ്ങളായ്തീർത്തു
സ്വപ്നഗോപുരം സ്വഛം ചിരിക്കുന്നു
